San Fermín 2016 kontakizun laburren lehiaketa

San Fermín 2016 kontakizun laburren lehiaketa

4 min.

San Fermín 2016 kontakizun laburren lehiaketa

Ezagutu itzazu San Fermín 2016 kontakizun laburren lehiaketaren irabazleak.

204 hitz. Horixe zeukaten, besterik ez. Eta ongi probestu zituzten. Urtero San Ferminak gaitzat hartuta antolatzen den mikro-ipuinen lehiaketari buruz ari gara, jakina. Nahikoak ote dira hain hitz gutxi munduan izen handienetakoa duen jai bati buruz hitz egiteko? Guk hala uste dugu eta horregatik laguntzen dugu urtero narrazio lehiaketa bitxi hau. Baina azken hitzak zeuok daukazue, irakurleok. Ez duzue erantzun bila urrunegi joan behar. Hementxe dituzue irabazlea, bigarren irabazlea eta euskarazko narrazio finalista, 10 onenen artean geratu dena. Denak argitaratuko dira paperean baina hementxe dituzue, aurrerapen gisa. Gozatu! Eta gora San Fermin!

San Fermín 2016 kontakizun laburren lehiaketa

Irabazlea: Los mejores fueron los míos

Sanfermines son 20 años y la noche por delante. Ningún programa puede superarlo así se escandalicen los "peteuves". Los esencialistas dirán que nada emociona como la jota de la procesión. Los puristas emularán como 'lo más' la impresión del encierro. Yo me quedo con aquella tarde de toros merendando ajoarriero en la plaza. El torero, abajo y yo arriba, a ritmo de charanga lidiando con unos ojos recién descubiertos, tan clavados en los míos que temblé como novillero novato ante un 'cebada'. Nada como aquel instante de agujas en la tripa. O tal vez, sí. La madrugada de pollo y pacharán en la verbena del 'Jito'. La orquesta tocaba Sabina y mi amigo y yo devorábamos un coco que un guiri ofreció a cambio de la botella. No me digan que para fiestas las de antes porque hoy todo es ruido y suciedad. O sí. Los mejores sanfermines fueron los míos. Los de la tarde de toros y ojos o la noche en que me dieron la 1, las 2 y las 3 sostenido por un amigo cuando ni Sabina imaginaba que le estábamos escribiendo la canción. Teníamos 20 años y la mirada siempre por encima del suelo. Demasiado elevada para ver las vomitonas.

Bigarren irabazlea: So far away, tan lejos

Un resplandor de luz anegando la habitación le impedía seguir durmiendo, así que se levantó, impaciente, antes de la hora. Se vistió despacio adrede, serio, convirtiendo su lentitud en un ritual. La camisa, tan pulcra; los pantalones planchados, con una raya diáfana surcando la pernera.

Siete de julio. Primer encierro.

Salió de casa intranquilo y decidió apurar para encontrar despejado su tramo. Creyó distinguir el cohete dinamitando la mañana. Entre la muchedumbre presintió la manada, cómo subían desde Coney Street, doblaban la esquina de King’s Square y enfilaban Stonegate. Consiguió un hueco y le pareció sentir el bufido del toro, la negra mirada de su desengaño mientras él se apartaba de sus astas, convirtiéndose en aire.

Entró al restaurante donde trabajaba, regresando del peligro tras ese encierro inventado por su nostalgia. Hello, dijo con un acento abrumado por la realidad. Aún cerró los ojos, desmintiendo los 1640 kilómetros, y soñó que volaba por Estafeta hacia el callejón de la plaza, inmerso en la gloria de sus carreras.

Antes de empezar turno, cumplimentó esa costumbre de después del encierro cuando aún vivía en Pamplona. Con los dedos borrachos por la emoción, marcó el teléfono de su casa, tan lejos.

—¿Mamá? Soy yo, estoy bien.

Euskarazko narrazioa, epaimahaiak 10 narrazio onenen artean aukeratu duena: Txiki baten historia

Urtero bezala pintzelak eta margoak prest zeuden. Mahai gainean kartoiak eta paperak kolore eta irudimen zaparraden esperoan, betiko martxan, burua eta bihotzaren aginduen zain.

—San Ferminetan pentsatzerakoan, zer datorkizue burura? —galdetu zigun irakasleak.

Nire lagunak berehala hasi ziren marrazten eta margotzen. Ziztu bizian bakoitzaren 10 x 10 zentimetroko orri zuriak hitz gorriz eta marrazki beltzez bete egin ziren. Nik, aldiz, lasaitasunez hartu nuen. Erantzuteko galdera zaila egiten zitzaidan. Bueltak eta bueltak emanda ere nire burua lotan zirudien. Halako batean lagun batek erakutsi zidan bere marrazkia. Bai polita! Marra beltzak eta gorriak, alde batetik bestera, zentzurik gabekoa baina kolorez beteta!

—Zer da marrazki polit hori? —Galdetu nion.

—Zer izan behar da? Sanferminak!!!

Margo beltzak eta gorriak hartu nituen eta lanari ekin nion orain. Kilikien bihotz taupadak entzuten, su artifizialak ikusten ditudan begiei kasu egiten eta Iruñean ibiltzen eta ibiltzen egoteko indarrak erabiliz, margotzen hasi nintzen.

Bukatu ondoren marrazki guztiak bildu egin zituzten eta Collage izugarri polit bat egin zuten. Zoragarri geratu zen. Orain, nire amak esaten dit artista hutsa naizela eta Sanferminetan ni eta nire lagunak egindako marrazkiak kaletik ikusiko ditugula.

Artista izatea erraxa dela pentsatu nuen.

WP_20160617_19_34_55_Pro

 

entrega-premios-relatos-san-fermin


Zein da zure erreakzioa?